၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ေယာကၡမၾကီး ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးတြင္ ေဆးရံုတက္စဥ္က ကၽြန္ေတာ္ လူနာသြားေစာင့္ခဲ့၏။
တစ္ညမွာေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါ ခံစားေနရေသာ လူငယ္ တစ္ေယာက္ေရာက္လာေလ၏။ သူေရာက္လာမွ အေဆာင္တစ္ခုလံုး စည္ကားသြားေလေတာ့၏။ တစ္ညလံုး ေအာ္ဟစ္ၿငီးျငဴေန၍ အေဆာင္တစ္ခုလံုး ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရ။ သူႏွင့္ပါလာေသာ သူ႔အေမကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အလုပ္ၾကမ္း ေတြလုပ္၊ ခ်က္ အရက္ေတြေသာက္ရင္း အဆုတ္ကင္ဆာ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာေလ၏။ သူ႔သားက ဆိုးသည္ဟုလည္းေျပာေလ၏။
ေနာက္ေန႔တြင္လည္း ဆက္လက္ေအာ္ဟစ္ေနျပန္၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ကုတင္ေပၚတြင္ ကုန္းကုန္းထ၍ ေအာ္ဟစ္ေနေလ၏။ အေမၾကီးကလည္း ကုတင္ေဘးတြင္ ပုတီးစိပ္၍ ေမတၱာပို႔ေပးေနေလ၏။ လူငယ္ ေလးကား သကၠာယဒိ႒ိကို ရင္ဝယ္ပိုက္၍ “ ငါ ခံစားေနရတယ္ဆိုျပီး” Feeling ေတြ တက္၍ေနေလ၏။ ပြဲကၾကည့္၍ မေကာင္းေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကုတင္နားေရာက္သြားျပီး သူ႔လက္ကေလးကို အသာကိုင္လိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္၏။
“ေတာ္ေတာ္ခံစားေနရလား”
ကၽြန္ေတာ္ကေမးလိုက္ေတာ့ သူမ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ျပီး…
“ဟာ…ဟုတ္ကဲ့။ အရမ္းခံစားေနရတယ္”
“ဘယ္သူခံစားေနရတာတုန္း”
“ဗ်ာ”
သူေၾကာင္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတဲ့အတိုင္း ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
“ ငါ၊ သူတစ္ပါး၊ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ၊ ပုဂၢိဳလ္၊ သတၱဝါဆိုတာ မရွိဘူး။ ငါ… ခံစားေနရတာမဟုတ္ဘူး။ ေဝဒနာေတြက သူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနတယ္။ သညာကမွတ္ေန တယ္။ ဝိညာဏကၡႏၶာက သိေနတယ္။ ဒီေဝဒနာေတြကို ဒီလိုျဖစ္ပါေစလို႔လည္း ဖန္တီးလို႔လည္းမရဘူး။ ဒီေဝဒနာေတြကို ဒီလို မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔လည္း တားလို႔မရဘူး။ ကိုယ့္အလိုကို မလိုက္တဲ့အတြက္ အစိုးမရတဲ့သေဘာ၊ အနတၱသေဘာပဲရွိတယ္။ ေဝဒနာကို ေဝဒနာလို႔ပဲ ရွုလိုက္ပါ။ ငါကိုခြာၿပီးရွုပါ…”
လူငယ္ေလးကား အျမင္ေျပာင္းသြားျပီျဖစ္၏။ ရွိစုမဲ့စုအားႏွင့္ ကုန္းရုန္းထျပီး ကုတင္ေပၚတြင္ တရားထထိုင္ေလေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကုတင္ေဘးမွေန၍ လိုအပ္သည္မ်ားကို ရံခါရံခါ ေျပာေပးေနေလ၏။ သူတရားမွတ္တာ နာရီဝက္ခန္႔ရွိျပီျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာကလည္း ဝင္းတက္လာ၏။
ကၽြန္ေတာ္က…
“ရပါျပီ၊ အိပ္ရင္းဆက္ရွုလိုက္ပါ၊ ျပဴတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္…ဟိုးမွာ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီးေတြ႔လား…”
သူ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ မ်က္ႏွာကလည္း ဝင္းလက္ေန၏။ သူ.. သကၠာယဒိ႒ိ၏ ႏွိပ္စက္ျခင္းကို ဥာဏ္ႏွင့္ခြာလိုက္ႏိုင္ၿပီျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္က အသိႏွင့္ခြာေပး၏။ သူက ဥာဏ္ႏွင့္ခြာလိုက္ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္၏။
“ ကဲ…ကဲ…ဦးခ်လိုက္..”
သူ ရိုေသစြာရွိခိုးျပီး အိပ္လ်က္ အေနအထားျဖင့္ ဆက္လက္ရွုမွတ္ေနေလရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလိုက္သိစြာျဖင့္ ထြက္လာေလေတာ့၏။ အဲဒီတစ္ညလံုးလည္း သူမေအာ္ေတာ့၊ ေနာက္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆးရံုက ဆင္းလာသည္အထိလည္း သူမေအာ္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏွုတ္ဆက္မလို႔သြားေတာ့ တရားမွတ္ေနဟန္ တူ၍ ႏွုတ္မဆက္ပဲ ထြက္လာေလေတာ့၏။
ေဆးရံုကဆင္း၍ ကာလ အတန္ၾကာေသာအခါ လူငယ္ေလးကို သတိရ၍ အခါကိုဆင္ျခင္လိုက္ေတာ့ အဂၤါေန႔၊ အဂၤါအခါ။ အဂၤါေန႔၊ သည္ကား “အဂၤဝိဇၨာပညာလာ၊ နံေတာ္စဥ္ ပညာခန္း”ႏွင့္ၾကည့္လွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံေသာ ေန႔၊အခါတည္း။ ညီငယ္ေလးကား ေလာကၾကီးတြင္ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ညီငယ္ေလးဘဝကူး ေကာင္းမည္ဟု ယံုၾကည္ရင္း ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္က်န္ဘဝအနည္းငယ္ကို ျဖတ္သန္းရေပဦးေတာ့မည္။
“ေဝဒနာတို႔၏သေဘာ”
“သုခေဝဒနာတို႔သည္ ေလာဘျဖင့္ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲ၏။”
“ဒုကၡေဝဒနာတို႔သည္ ေဒါသျဖင့္ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲ၏။”
“ဥေပကၡာ ေဝဒနာတို႔သည္ ေမာဟျဖင့္ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲ၏။”
ထို သုခ၊ ဒုကၡ၊ ဥေပကၡာ ဟူေသာ ေဝဒနာအေပါင္းတို႔သည္ ဤသို႔အားျဖင့္ ဆင္းရဲၾကေလကုန္၏။ ထို ေဝဒနာအေပါင္းတို႔၏ ကင္းရာ၊ ကုန္ရာ၊ ခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ ျဖစ္ေသာ သႏိ ၱသုခနိဗၺာန္ျမတ္သည္ အတိခ်မ္းသာ၏။
သံသရာခရီးသည္တစ္ဦး
